خبرگزاری آریا-خورشید حماسه ای شورانگیز دارد، طلوعش، غروبش، حماسه ای جاوید و به یادماندی است، اما حسین (ع) در روز عاشورا به پا کننده حماسه ای بود که خورشید در برابرش درخششی نداشت،حماسه ای به بلندی ابدیت که چهل روز آسمان را به گریه واداشت و خورشید را هنگام طلوع و غروبش سرخ گردانید.

حماسه عظیم عاشورا فرا می رسد
عمر بن سعد، فرمانده لشکر عبیدالله بن زیاد، نخستین تیر را به سوی اردوگاه امام حسین (ع) نشانه می رود و لشکریانش را گواه می گیرد که نزد عبیدالله شهادت دهند او آغاز کننده این جنایت بزرگ تاریخ بوده است. 
یاران اندک حسین (ع)، آزاد و سبک بال ، یک به یک به میدان می شتابند و صحنه هایی کم نظیراز رشادت و فداکاری می آفرینند؛ عابس بن شبیب شاکری " جوانمردی شجاع و بی باک است. نزد امام می آید و می گوید: به خدا سوگند که امروز در عالم، کسی نزد من عزیزتر و محبوبتر از تو نیست. ای فرزند سرور نیکوکاران، گواه باش که من درراه آئین تو و اجدادت، خالصانه جان بر کف نهاده ام.» 
امام حسین (ع)، عابس را چون پدری مهربان نوازش می کند و عابس به میدان نبرد می رود و شهید می شود.
سواری دلیر، شتابان نزد امام حسین (ع) می آید: سلام بر تو ای پسر رسول خدا، پدر و مادرم به فدایت. منم هاشم بن عتبه / اگر پسر عمویم عمر بن سعد بیعت خود را با جد و پدر تو شکسته، من دست از جان شسته ام و به یاری تو آمده ام. امام با نگاهی سرشار از لطف و محبت، او را تحسینن می نماید و برایش دعا می کند.
هاشم وقتی به میدان می آید، فریاد می زند: من مبارزی جز پسرعمویم عمر بن سعد نمی خواهم. ای عمر، چگونه است که کمر به قتل پیشوای دین بسته ای؟ پیشوایی که فرزند پیامبر است. عجیب است که آب فرات به جز خاندان رسول خدا، برای همه آزاد است.
عمر بن سعد به بهانه اینکه نمی تواند با پسرعموی خود نبرد کند، از آمدن به میدان طفره می رود و شمعان، سرآمد گردنکشان سپاه خود را جلو می فرستد. وقتی هاشم او را از پای درمی آورد، هزار سوار هاشم دلاور را محاصره می کنند و وی را به شهادت می رسانند. 
«وهب بن عبدالله»  به همراه مادر و همسرش به کربلا آمده است. همسرش با چشمانی اشک بار او را از حضور در صحنه نبرد باز می دارد. اما مادر، به تشویق او می پردازد:« پسرم ، منتظر چه هستی؟ برخیز و از خانواده رسول خدا حمایت کن.» وهب در کشاکش عشق و عقل، بر اسب می جهد و به سوی میدان می تازد. مادر که بر جنگیدن دلبندش نظاره دارد، وقتی مشاهده می کند که دو دست وهب بریده شده، جلو می دود و می گوید: پسرم برخیز و بایست و تا می توانی از حریم رسول خدا دفاع کن» امام حسین (ع ) نزدیک می شود: ای مادر، به سوی خیمه خویش باز گرد. خداوند شما را پاداش دهد. 
هر یک از یاران که به میدان نبرد می شتابد و به شهادت می رسد، اندوهی فراوان از فراق خویش در دل امام حسین بر جای می گذارد. اینک، اولین نفر از بنی هاشم اجازه نبرد می خواهد. جوانی زیبا و رشید که نگاهش، یاد پیامبر را برای حسین (ع) زنده می کند. او علی اکبر، بزرگترین فرزند حسین (ع) است. امام نگاهی به چهره شاداب و زیبای او می اندازد و به گونه ای معنا دار تبسم می کند، سر به آسمان بلند کرده و می فرماید: « خدایا ، آمده ام که هرچه دارم در راه عشق تو ایثار کنم ... بارالها، گواه باش که جوانی را به سوی آن مردم می فرستم که شبیه ترین انسانها به رسول تو است. ما هرگاه پیامبر را یاد می کردیم، به او می نگریستیم.»
علی اکبر به سرعت برمی خیزد و وارد میدان جنگ می شود. با اینکه تشنگی علی اکبر را بی طاقت کرده، اما دلاورانه نبرد می کند و افراد بسیاری از دشمن را به هلاکت می رساند. سرانجام او نیز با خنجر ناجوانمردانه یکی از افراد دشمن که از پشت به او حمله می کند، بر خاک می غلتد و شربت گوارای شهادت را می نوشد. 
امام حسین (ع) هنوز از اندوه علی اکبر فارغ نشده است که برادر عزیز و دلبندش، عباس را روبروی خود می بیند. امام به عباس اجازه نبرد می دهد، به درخواست امام به سوی نهری که در محاصره دشمنان قرار دارد، می شتابد تا برای زنان و کودکان تشنه کاروان آبی تهیه کند. او با یورش قهرمانانه، حلقه محاصره دشمن را درهم می شکند و خود را به رود فرات می رساند. لبهایش از شدت گرما و عطش خشک می شود. مشتی آب برداشته و به دهان نزدیک می کند. خنکی آن آب گوارا را زیر لبهای خود حس می کند. اما به سرعت آب را رها می سازد. روح جوانمردی به او اجازه نمی دهد که قبل از فرزندان تشنه حسین آب بیاشامد و با شتاب به سوی خیمه ها حرکت می کند. سپاه دشمن، راه را بر او می بندد و او را به مرگ تهدید می کند. حضرت عباس در جواب آنها می فرماید:« دل من از وحشت مرگ در هراس نیست. من پسر علی هستم و بدان، دلی که بر خدا توکل دارد، از مرگ نمی ترسد.» 
دشمن حلقه محاصره را تنگ تر می کند و فردی غافلگیرانه دست راست عباس را قطع می کند. آن حضرت می فرماید:« اگر دستم را قطع کنید من از دینم هرگز دست بر نمی دارم .» شمشیری دیگر بر شانه چپ حضرت عباس فرود می آید و دست چپ او نیز قطع می شود. ضربه های شمشیر، برق آسا و پی در پی، بر پیکر بی دفاع عباس وارد می شود و سرانجام روح پاک این مظهر دلاوری و از خودگذشتگی، به سوی عالم ملکوت اوج می گیرد. 
عمر بن سعد هراسناک دستور جنگ را صادر می کند. دراین موقع، امام حسین (ع) دربرابر صفوف دشمن قرار می گیرد.
«من حسین بن علی هستم. جدم رسول ا... ، شریفترین انسانها است. مادرم فاطمه دختر محمد است و ما چراغهای هدایت هستیم که در روی زمین می درخشیم. کتاب روشنگر خدا در پیش ماست. ما درمیان همه خلق وسیله امن هستیم. در روز قیامت، دوستان ما به وسیله محبت ما به سعادت و دشمنان ما به خسران خواهند رسید.» 
در این هنگام، دشمن بر طبلها می کوبد و هلهله می کند تا مبادا صدای حسین (ع) به گوشها برسد و جمعی پیام حق را بشنوند. امام همچنان ادامه می دهد: 
«آگاه باشید که ابن زیاد، این فرومایه و فرزند فرومایه، مرا در بین دو راهی شمشیر و ذلت قرار داده است و هیهات که ما به زیر بار ذلت برویم ... اینک، اگر دین خدا جز با کشته شدن من زنده نمی شود، پس ای شمشیر ها مرا در بر گیرید.»
عمرو بن کعب، از یاران امام، چون متوجه می شود که هنگام نماز ظهر است، می گوید:« ای حسین، جانم به فدایت، به خدا سوگند این مردم تا مرا نکشند نمی توانند به تو دست یابند. اما من دوست دارم آنگاه به لقای پروردگار نائل شوم که این یک نماز را نیز به امامت تو به جای آورده باشم. امام می فرماید: نماز به یاد من انداختی، خدا تو را از نمازگزارانی قرار دهد که به یاد خدا هستند. از دشمن بخواهید موقتاً دست از جنگ بردارد، تا نماز خود را به جای آوریم. 
اما دشمن نمی پذیرد  امام حسین با تعدادی از یارانش، بدون توجه به تیربارانهای دشمن به نماز می ایستند. شکوه و عظمت این نماز، اشک در چشمان یاران حسین جاری می سازد. یکی از آنان می گوید: این زیباترین نمازی است که در همه عمر خوانده ام . این نماز ما را به یاد پدرگرامی او، علی بن ابیطالب می اندازد. در جنگ صفین وقتی ابن عباس گفت در این موقع حساس نمی توانیم دست از جنگ برداریم و نماز بخوانیم، علی (ع) فرمود:« ما برای نماز و احیای احکام خدا با آنان می جنگیم.»
هنگام نماز ، سعید بن عبدا... و عمرو بن قرظه کعبی در پیش روی امام می ایستند و سینه های خود را سپر می کنند تا امام آسیب نبیند . دشمنان فریب خورده، بارانی از تیرها را به سوی نمازگزاران، نشانه می روند. هنگامی که نماز به پایان می رسد، آن دو یار حسین (ع)، با پیکرهایی پر از تیرهای دشمن به خاک می افتند. در آخرین لحظات ، امام آنها را به بهشت برین بشارت می دهد. 
حسین سوار بر اسب ، همچون شیری ژیان به قلب لشکر سیه دل می زند. جنگیدنش، دلاوریهای علی (ع) را تداعی می کند. همه هراسناک از برابرش می گریزند. دشمن زبون، برای وارد کردن ضربه روحی به آن حضرت، حمله به سوی خیمه ها را آغاز می کند. در خیمه ها، عده ای از کودکان و زنان و نزدیکان بی دفاع حسین (ع)، نگران و گریان هستند. امام با صدای بلند بانگ برمی آورد: «ای پیروان خاندان ابو سفیان، اگر دین ندارید و از روز جزا نمی هراسید، لااقل در زندگی آزاده باشید و شرف انسانی خود را حفظ کنید.» 
ظهر عاشورا فرا رسیده است و خون دشت کربلا را فرا گرفته است و صدای مناجات عاشقانه امام حسین (ع) در فضا طنین انداز می شود:« ای پروردگاری که جز تو خدایی نیست، درمقابل قضا و قدر تو شکیبا هستم. ای خدایی که مقامت بلند، ... رحمتت به بندگانت نزدیک و امتحانت زیباست. ای همیشه زنده ای که پایان ندارد، ای خدایی که هرکس را با اعمالش می سنجی، در میان من و این مردم حکم کن که تو بهترین حکم کنندگانی»
ساعاتی از ظهر روز عاشورا می گذرد. فاجعه عظیم تاریخ رخ می دهد. سر امام حسین (ع)، پسر آخرین فرستاده خدا، از تن جدا می شود و بر بالای نیزه ها قرار می گیرد. اما هنوز قهقهه مستانه دشمن تمام نشده است که از خون حسین و یارانش، نهال آزادگی و عزت می روید و در پهنای زمان ریشه می دواند.

در نیم روز عاشورا چه گذشت؟

سلام بر آن مظلومى که خونش مباح گردید.

به گزارش افکارنیوز، عمر بن سعد در حالی که همه سپاهیانش را مورد خطاب قرار داده بود، فریاد زد: «این فرزند انزع البطین (از القاب امام علی(ع) به معنی برکنار از شرک و باطنی از علم) است، و این پسر کشنده عرب است. از هر طرف به او حمله کنید». ناگهان چهار اسب تیرانداز امام را محاصره کردند. در این محاصره بین امام و خیمه‌گاه فاصله انداختند. امام به آنها نهیب زد: «ای پیروان خاندان ابی سفیان! اگر دین ندارید و از روز بازگشت نمی‌هراسید، پس در دنیای خود آزاده باشید و به (روش) نیاکان خود باز گردید، اگر عرب هستید، همان طور که اینگونه می‌پندارید.» شمر صدا زد: «ای پسر فاطمه! چه می‌گویی؟» امام فرمود: «من و شما با هم می‌جنگیم، زنان گناهی ندارند. تا زنده‌ام تجاوزکاران و سرکشان و نادانان خود را از تعرض به حرم من باز دارید.»

آمادگی لشکریان

با فرا رسیدن صبح عاشورا ، امام(ع) به همراه یارانش نماز صبح خود را اقامه کردند. پس از اقامه نماز، حضرت(ع) صفوف نیروهای خود را که ۳۲ نفر سواره و ۴۰ تن پیاده بودند منظم کرد. ایشان «زهیر بن قین» را فرمانده جناح راست لشکر و «حبیب بن مظاهر» را بر میسره سپاه خود امیر کرد و پرچم جنگ را به دست برادرش عباس(ع) سپرد. به دستور امام(ع) اصحاب خیمه ها را در پشت سر خود قرار داده، اطراف آن را که پیش از آن خندق حفر کرده بودند از هیزم و نی پر نموده آتش زدند تا مانع تهاجم دشمن از پشت سر گردند.

در آن سوی میدان نیز، عمر بن سعد نماز صبح خود را به جای آورد و فرماندهان سپاهش را معین نمود و آماده نبرد با اباعبدالله الحسین(ع) و یارانش گردید. نقل شده که چون چشم امام(ع) به انبوه سپاه دشمن افتاد دستانشان را به دعا بلند کردند و فرمودند: «اللّهمّ انت ثقتی فی کلّ کرب و رجائی فی کلّ شدّة، و انت لی فی کلّ امر نزل بی ثقة وعدّة، کم من همّ یضعف فیه الفؤاد و تقل فیه الحیلة و یخذل فیه الصدیق و یشمت فیه العدوّ بک و شکوته الیک رغبة منّی الیک عمّن سواک ففرّجته و کشفته فانت ولیّ کلّ نعمة و صاحب کلّ حسنة و منتهی کلّ رغبة؛ خداوندا تویی تکیه گاهم در هر سختى، و امیدم در هر گرفتارى. و در گرفتاریها امیدم تنها به توست چه بسیار غم که تاب از دل می برد و برای زدودنش راهی نیست. چه غم هایی که در آن دوستان رهایمان می کنند و دشمن، شماتت مى کند و من از سرِ رغبت به تو، و نه دیگران، شکایتش را نزد تو آورده ام و تو در آن، برایم گشایش قرار داده ­اى و آن را بر من هموار نمودی. پس تویی ولىّ هر نعمت و از آن توست همه خوبی ها و تویی نهایت هر مقصودى.»

سپاه عمر بن سعد آماده نبرد شد و گروهی از سواران دشمن اسبهاى خود را در اطراف خیمه‏ هاى امام حسین(ع) به جولان درآورده از پشت به خیام امام(ع) نزدیک شدند؛ اما چون چشمشان به خندق و آتش شعله ور آن افتاد یکی از آنان که غرق در سلاح بود نزدیک آمد و نگاهی به خیمه ها و سپس نگاهی به آتش افکند. پس چاره ای جز بازگشت ندید در این هنگام با صدای بلند فریاد زد: «ای حسین(ع) پیش از فرا رسیدن قیامت سوی آتش شتافته ای.» امام(ع) فرمود: «این کیست؟ گویا شمر بن ذی الجوشن است» گفتند: «خداوند کارت را به صلاح آورد خود اوست.» فرمود: «ای پسر زن بزچران، تو به جای گرفتن در آتش سزوارتری» در این هنگام «مسلم بن عوسجه تیری» در کمان گذاشت و به حضرت(ع) عرض کرد: «این فاسق از دشمنان خداوند و بزرگ ستمگران است اینک خداوند شما را بر او مسلط کرده است[اگر اجازه بفرمایید هم اکنون او را به هلاکت می­رسانم]»؛ اما امام(ع) او را از این کار باز داشتند و فرمودند: «چنین مکن که دوست ندارم من آغازگر جنگ باشم».

سخنرانی بریر در صبح عاشورا

پیش از آغاز جنگ امام حسین(ع) برای اتمام حجت با لشکر کوفه، سوار بر اسب شده همراه با گروهی از یارانش به سوی لشکر دشمن، پیش آمد «بریر بن خضیر» جلوی ایشان بود، امام(ع) به او فرمود: «ای بُرَیر با اینان سخن بگو و آنان را نصیحت کن» پس بریر در برابر سپاه عمر بن سعد قرار گرفت و خطاب به ایشان چنین گفت: ای مردم از خدا بترسید اینک خاندان محمد(ص) به میان شما آمده ­اند و اینان، فرزندان و خاندان و دختران و حرمِ (نزدیکانِ) او هستند. آنچه در دل دارید بر زبان آورید و بگویید که می­ خواهید با آنان، چه کنید؟» گفتند: «می­ خواهیم که آنان را در اختیار امیر عبیداللّه بن زیاد بگذاریم تا درباره ایشان، نظر دهد.»

بُرَیر گفت: «آیا راضی نمی­ شوید که ایشان به همان جایی که از آن آمده ­اند باز گردند؟ وای بر شما، ای کوفیان! آیا نامه­ هایی را که برای آنان فرستادید و تعهدهایی را که از جانب خود به ایشان دادید وخدا را بر آن گواه گرفتید، فراموش کرده ­اید، و خدا برای گواهی دادن، کافی است. وای بر شما! خاندان پیامبرتان را دعوت کردید و پنداشتید که جانتان را در راهشان فدا می­ کنید؛ امّا چون نزد شما آمدند، آنان را به عبیداللّه تسلیم کردید و بین آنان و آب جاری فرات که یهود و نصارا و مجوس از آن می­ نوشند، و سگها و خوکها در آن می­ غلتند، فاصله انداختید. پس از محمّد(ص)، چه بدرفتاری‌ها که با خاندانش نکردید. شما را چه شده است؟ خداوند، روز قیامت شما را سیراب نکند چه بد مردمانی هستید.»

در این هنگام عده­ ای از میان لشکر به او گفتند: «ای فلان! ما نمی­ فهمیم تو چه می­ گویی» بُرَیر گفت: «سپاس خدای را که بینش مرا بیش از شما قرار داد. پروردگارا! من از رفتار این قوم بیزارم، تو خود تیرهایی در بین آنها بیفکن که تو را در حالی که از آنان غضبناک باشی، ملاقات کنند» پس سپاه عمر بن سعد به سوی او تیراندازی کردند و بُرَیر مجبور شد به عقب باز گردد.

سخنرانی امام حسین(ع) در صبح عاشورا

سپس امام(ع) شتر خود را طلب کرد و سوار بر آن شده رو در روی سپاه دشمن با صدای بلند به طوری که بیشتر مردم حاضر در لشکر عمر بن سعد صدای آن حضرت(ع) را می­ شنیدند آغاز به سخن کرد و فرمود:
ای مردم سخن مرا بشنوید و در جنگ شتاب نکنید تا شما را به چیزی که ادای آن بر من واجب است و حق شما بر من است، موعظه کنم و حقیقت امر را با شما در میان بگذارم. اگر انصاف دادید سعادتمند خواهید شد و اگر نپذیرفته و از مسیر عدل و انصاف کناره گرفتید تصمیم خود را عملی سازید و با ما بجنگید. همانا ولى من آن خدائى است که قرآن را فرو فرستاد و اوست سرپرست و یار مردمان شایسته.» سپس حمد و ثناى پروردگار را به جا آورد، و به آنچه شایسته بود از او یاد کرد و بر پیغمبر خدا(ص) و فرشتگانش و پیغمبران الهی درود فرستاد. اهل حرم چون سخن امام(ع) را شنیدند صدا به گریه و زاری بلند نمودند، پس امام(ع) حضرت عباس(ع) و علی اکبر(ع) را فرستاد تا آنان را ساکت کنند. سپس ادامه دادند و فرمودند:

«اما بعد؛ ای مردم نسب مرا به یاد آورید و ببینید کیستم و به خود آیید و خود را ملامت کنید و نیک بنگرید که آیا کشتن و شکستن حرمت من رواست؟ آیا من پسر دختر پیامبر(ص) شما و فرزند جانشین و پسر عم او نیستم؟ همان کسی که اول از همه ایمان آورد و رسول خدا(ص) را به آنچه از جانب خدای آورده بود تصدیق کرد؟ آیا حمزه سیدالشهداء عموی من نیست؟ و آیا جعفر طیار که با دو بال در بهشت پرواز می­ کند عموى من نیست؟ آیا شما نمی­ دانید که رسول خدا(ص) درباره­ من و برادرم فرمود: این دو سرور جوانان اهل بهشتند؟ پس اگر تصدیق سخن مرا بکنید حق همان است، به خدا قسم از روزى که دانسته‏ ام خداوند دروغگو را دشمن می­ دارد هرگز سخنی به دروغ نگفته­ ام، اما اگر کلام مرا باور ندارید و در صداقت گفتار من شک دارید در میان شما کسانى هستند که اگر از آنان بپرسید گفتار مرا تأیید می­ کنند از جابر بن عبدالله انصاری و ابوسعید خدری و سهل بن سعد ساعدی و زید بن ارقم و انس بن مالک بپرسید تا برای شما آنچه را که از رسول خدا(ص) درباره من و برادرم شنیده ­اند بازگو کنند تا صدق گفتار من برای شما ثابت گردد آیا این گواهی ها و شهادت­ها مانع از ریختن خون من نمی­ شود؟»

در این هنگام شمر بن ذی الجوشن به سخن آمد و گفت: «اگر چنین است که تو گویی من هرگز خدای را با عقیده راسخ عبادت نکرده ­ام.» حبیب بن مظاهر گفت: «به خدا سوگند که تو را می­ بینم خدا را با تزلزل و تردید بسیار پرستش می­ کنی و من گواهی می ­دهم که تو راست می ­گویی و نمی ­دانی که او چه می ­گوید خدای بزرگ بر دل تو مهر غفلت نهاده است.»

امام(ع) فرمود: «اگر در این سخن هم تردید دارید آیا شما در این نیز شک دارید که من پسر دختر پیامبر(ص) شمایم؟ به خدا سوگند که از مشرق تا مغرب زمین فرزند دختر پیامبری(ص) به جز من نیست واى بر شما آیا کسى از شما را کشته ‏ام که خون او را از من طلب می­ کنید؟ یا مالى از شما برده ‏ام؟ یا جراحتى از من بر شما وارد آمده که تقاص آن را از من می­ خواهید؟» در این هنگام لشکر کوفه همه خاموش بودند و سخنى نمی­ گفتند.

پس از آن حضرت(ع) به سخنانش ادامه دادند و فریاد زدند: «اى شبث بن ربعى، و اى حجار بن ابجر، و اى قیس بن اشعث، و اى یزید بن حارث، آیا شما نبودید که به من نوشتید: که میوه‏ ها رسیده و باغها سرسبز شده و نهرها لبریز گردیده اگر بیایی بر سپاهی که برای یاری­ ات آماده شده وارد خواهی شد؟» قیس بن اشعث گفت: «ما نمی­ دانیم تو چه می­ گوئى!! ولى به حکم پسر عمویت (یزید بن معاویه) تن در ده، زیرا که ایشان چیزى جز آنچه تو دوست دارى درباره تو انجام نخواهد داد!؟» امام حسین(ع) فرمود: «تو برادر همان برادری آیا می­خواهی بنی­ هاشم بیشتر از خون مسلم بن عقیل را از تو مطالبه کنند؟ به خدا قسم نه دست خوارى به شما خواهم داد، و نه مانند بندگان فرار خواهم نمود»، سپس فرمود: «اى بندگان خدا همانا من به پروردگار خود و پروردگار شما پناه می­ برم از اینکه آزارى به من برسانید، به پروردگار خود و پروردگار شما پناه می ­برم از هر سرکشى که به روز جزا ایمان نیاورد.» سپس آن حضرت(ع) شتر خویش را خواباند و از آن پیاده شدند و به عقبة بن سمعان دستور داد آن را عقال کند.

سخنرانی زهیر در صبح عاشورا

پس از سخنرانی امام(ع) «زهیر بن قین» در حالی که غرق در سلاح و سوار بر اسبی با دمی پر مو بود قدم سوی دشمن گذارد و به سخنرانی ایستاد و خطاب به مردم کوفه گفت: « ای مردم کوفه، من شما را از عذاب الهی بیم می ­دهم همانا از حقوق مسلمان نسبت به یکدیگر نصیحت و خیرخواهی است و تا لحظه­ ای که شمشیر میان ما و شما نیفتاده است با هم برادریم و بر یک دین و ملتیم و بر ما حق نصیحت دارید؛ اما چون شمشیر در میان افتد و رشته پیوند ما و شما بریده شود ما یک امت و شما امتی دیگرید بدانید که خداوند ما و شما را به وسیله فرزندان پیامبرش -محمد(ص)- امتحان کرده است تا ببیند که نسبت به آنان چگونه رفتار می­ کنیم. و اینک ما شما را به یاری آنان و جنگ با عبیدالله بن زیاد سرکش فرا می­ خوانیم. شما از عبیدالله بن زیاد و پدرش در طول حکمرانی آنان چیزی جز بدی ندیدید اینان بودند که چشمان شما را میل کشیدند، دست و پایتان را بریدند و شما را مثله کردند و بر نخل­ها آویختند بزرگان و قاریان شما همانند حجر بن عدی و یارانش و هانی بن عروه و همتایانش را کشتند.»

در این هنگام سپاه عمر بن سعد او را به باد فحش و ناسزا گرفتند و ضمن ستایش و دعای خیر برای عبیدالله گفتند: «به خدا قسم از اینجا نمی ­رویم تا اینکه مولایت و همراهانش را یا بکشیم و یا تسلیم عبیدالله کنیم.» زهیر گفت: «ای بندگان خدا، فرزند فاطمه(س) از پسر سمیه به دوستی و یاری سزاوارتر است و اگر هم یاری­ اش نمی­ دهید به خدا پناه ببرید و دست به قتل او آلوده نسازید. بیایید حسین بن علی (ع) را با عموزاده­ اش- یزید بن معاویه- به حال خود واگذارید به جانم قسم که یزید بدون کشتن حسین(ع) نیز­، از فرمانبرداری شما خشنود است.»

در این زمان شمر بن ذی ­الجوشن به سوی او تیری افکند و گفت: «ساکت شو خدا ساکتت کند پرگویی­ هایت ما را خسته کرده است.» زهیر گفت: «ای پسر کسی که ایستاده بول می­ کرد من کی با تو سخن گفتم؟ تو یک حیوانی. به خدا سوگند گمان نمی­ برم که تو دو آیه از کتاب خدا را بدانی؛ بدان که در قیامت به ننگ و کیفری دردناک گرفتار خواهی آمد.» شمر گفت: «خداوند هم اینک تو و اربابت را خواهد کشت.» زهیر گفت: «آیا مرا از مرگ می­ ترسانی؟ به خدا سوگند مرگ با حسین(ع) از جاودانگی با شما نزد من محبوبتر است.» آنگاه رو به مردم کرد و با صدای بلند گفت: «ای بندگان خدا مبادا افرادی چنین پست و فرومایه شما را از دین­تان گمراه کنند. به خدا قسم مردمی که خون فرزندان و خاندان محمد(ص) را بریزند و یاوران و مدافعانشان را به قتل برسانند به شفاعت آن حضرت(ص) نخواهند رسید.» در این میان مردی از میان سپاه امام(ع) فریاد برآورد که: «اباعبدالله(ع) می­ فرماید برگرد همان طور که مؤمن آل فرعون قومش را نصیحت کرد[و به حالشان سودمند نیفتاد] تو نیز اینان را نصیحت کردی و اگر فایده ­ای داشته باشد همین اندازه کافی است.»

توبه حر

حر بن یزید ریاحی چون تصمیم کوفیان را برای جنگ با آن حضرت(ع) جدی دید نزد عمر بن سعد رفت و به او گفت: «آیا تو می­ خواهی با این مرد(امام حسین(ع)) بجنگی؟» گفت: «آرى به خدا قسم چنان جنگى بکنم که آسان­ترین آن افتادن سرها و بریدن دستها باشد» حر گفت: آیا به هیچ کدام از پیشنهادهایی که داد راضی نیستید؟ عمر گفت: اگر کار دست من بود می­ پذیرفتم؛ ولی چه کنم که امیرت رضایت نمی دهد.» پس حر، عمر بن سعد را ترک کرد و در گوشه­ ای از لشکر ایستاد در کنار او یکی از افراد هم قبیله­ اش به نام «قرة بن قیس» ایستاده بود. حر به قره گفت: «آیا اسب خود را امروز آب داده­ ای؟» قره گفت: «نه.» حر گفت: «آیا می­ خواهی آن را سیراب کنی؟» قره گمان کرد حر قصد کناره­ گیری از سپاه ابن­ سعد را دارد و خوش ندارد که قره او را در آن حال ببیند. پس به حر گفت: «من اسبم را آب نداده ‏ام و اکنون می ر­وم تا آن را آب بدهم.» سپس حر از آنجائى که ایستاده بود کناره گرفت و اندک اندک به سپاه امام(ع) نزدیک شد . «مهاجر بن اوس» -که در لشکر عمر سعد بود- به حر گفت: «آیا می­ خواهى حمله کنى؟»

حر در حالی که می­ لرزید پاسخی نداد. مهاجر که از حال و وضع حر به شک افتاده بود او را مورد خطاب قرار داد و گفت: «به خدا قسم هرگز در هیچ جنگى تو را به این حال ندیده بودم اگر از من می­ پرسیدند: شجاعترین مردم کوفه کیست از تو نمى ‏گذشتم (و تو را نام می ­بردم) پس این چه حالى است که در تو می ­بینم؟» حر گفت: «بدرستی که خود را میان بهشت و جهنم مى ‏بینم و به خدا سوگند اگر پاره پاره شوم و مرا با آتش بسوزانند من جز بهشت چیز دیگری را انتخاب نخواهم کرد» حر این را گفت و بر اسب خود نهیب زد و به سوی خیمه ­گاه امام(ع) حرکت کرد. حر در حالی که سپر خود را وارونه کرده بود به اردوگاه امام(ع) وارد شد. او خدمت امام حسین(ع) آمد و عرض کرد: «فدایت شوم یابن رسول الله(ص) من آن کسی هستم که تو را از بازگشت (به وطن خود) جلوگیرى کردم و تو را همراهی کردم تا به ناچار در این سرزمین فرود آیی؛ من هرگز گمان نمی­ کردم که آنان پیشنهاد تو را نپذیرند، و به این سرنوشت دچارت کنند، به خدا قسم اگر می­ دانستم کار به اینجا می­ک شد هرگز به چنین کارى دست نمی ­زدم، و من اکنون از آنچه انجام داده‏ ام به سوى خدا توبه می کنم، آیا توبه من پذیرفته است؟» امام حسین(ع) فرمود: «آرى خداوند توبه تو را مى ‏پذیرد. اکنون از اسب فرود آى» حر عرض کرد: «من سواره باشم برایم بهتر است از اینکه پیاده شوم، ساعتى با ایشان همچنان که بر اسب خود سوار هستم در یارى تو می­ جنگم، و سرانجام کار من به پیاده شدن خواهد کشید.»

امام حسین(ع) فرمود: «خدایت رحمت کند هر کاری که می­ خواهى انجام بده.» پس حر رو در روی لشکر عمر بن سعد ایستاد و فریاد برآورد: «ای قوم آیا پیشنهاداتی که حسین(ع) به شما کرده باعث نشده تا خداوند شما را از جنگ با او بازدارد؟» گفتند: «سخنت را به امیر عمر[بن سعد] بگو.» حر همین سخن را با عمر بن سعد باز گفت. پس عمر بن سعد گفت: «من به جنگ با حسین(ع) حریصم و اگر راهی دیگر جز این داشتم، همان کار را می ­کردم.» پس حر خطاب به لشکر گفت: «اى مردم کوفه مادرانتان به عزایتان بنشینند؛ آیا ای

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: